Sanktuarium Filhellenów w Nafplio – Studium Rewaloryzacji

Miasto Nafplio położone jest na Peloponezie (Grecja), nad zatoką Argolidzką. Najstarsza część miasta położona jest na południowym zboczu cypla wysuniętego w morze w kierunku zachodnim, który ma swój początek na wysokim wzgórzu po stronie wschodniej, na którym usytuowana jest z czasów panowania Wenecjan – forteca Palamidii. Widoczne na zdjęciu mury obronne należą do wcześniejszej cytadeli frankońskiej (XIII wiek).

Η πόλη του Ναυπλίου βρίσκεται στην Πελοπόννησο (Ελλάδα), στον Αργολικό Κόλπο. Το παλαιότερο τμήμα της πόλης βρίσκεται στη νότια πλαγιά ενός ακρωτηρίου που προεξέχει στη θάλασσα προς τα δυτικά, που ξεκινά σε έναν ψηλό λόφο στην ανατολική πλευρά, στον οποίο βρίσκεται το φρούριο της Παλαμηδιάς από την εποχή της Ενετοκρατίας. Τα αμυντικά τείχη που φαίνονται στη φωτογραφία ανήκουν σε παλαιότερη φράγκικη ακρόπολη (13ος αιώνας).

Początki miasta sięgają czasów mykeńskich. W VII wieku p.n.e. Nafplio zostaje zdobyte i zniszczone przez jego rywala – miasto Argos. W III wieku p.n.e. Nafplio jest ważnym miastem portowym, ale potem chyli się do upadku i zostaje opuszczone. Odżywa w czasach bizantyjskich (X –XI wiek). Po IV wyprawie krzyżowców rządzą tu Frankowie, a potem Wenecjanie. W 1540 miasto przechodzi ostatecznie w ręce tureckie. Półtora wieku później miasto zdobywają znowu Wenecjanie, ale nie na długo (1686 – 1715), mimo że zbudowali twierdzę Palamidi. W 1822 miasto zdobywają powstańcy, a w roku następnym miasto staje się stolicą odradzającego się państwa nowogreckiego (do 1834 roku potem stolicą zostają Ateny). W 1833 po uzyskaniu niepodległości przez Grecję, do Nafplio przybywa król Grecji – Otton Bawarski.

Οι απαρχές της πόλης χρονολογούνται από τους μυκηναϊκούς χρόνους. Τον 7ο αιώνα π.Χ., το Ναύπλιο κατακτήθηκε και καταστράφηκε από τον αντίπαλό του – το Άργος. Τον 3ο αιώνα π.Χ Το Ναύπλιο ήταν σημαντικό λιμάνι, αλλά στη συνέχεια έπεσε σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε. Αναβιώνει στους βυζαντινούς χρόνους (10ος-11ος αιώνας). Μετά την τέταρτη εκστρατεία των σταυροφόρων, εδώ βασίλεψαν οι Φράγκοι και στη συνέχεια οι Ενετοί. Το 1540 η πόλη πέρασε τελικά στα χέρια των Τούρκων. Ενάμιση αιώνα αργότερα, η πόλη κατακτήθηκε ξανά από τους Ενετούς, αλλά όχι για πολύ (1686 – 1715), παρόλο που έκτισαν το φρούριο Παλαμήδι. Το 1822, η πόλη καταλήφθηκε από τους εξεγερμένους και τον επόμενο χρόνο η πόλη έγινε η πρωτεύουσα του αναγεννημένου νεοελληνικού κράτους (μέχρι το 1834 η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα). Το 1833, μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ήρθε στο Ναύπλιο ο βασιλιάς της Ελλάδας Όθωνας ο Βαυαρός.

W roku 1839 Król Otton, na prośbę licznej wówczas w Nafplio społeczności katolickiej, przydziela jej dawny meczet Itz-Kale na cele kultu religijnego i nadaje mu imię: Kościół Przemienienia Pańskiego. Meczet Itz-Kale to odbudowany, po zdobyciu miasta przez Turków (w 1715) dawny kościół i klasztor Kapucynów. W XIV wieku istniał w tym samym miejscu żeński klasztor Franciszkanek (Kalogrea), z którego zachowała się tylko krypta pod kościołem. Odbudowany podczas ostatniej okupacji tureckiej w latach 1715 – 1821 obiekt, zatracił swój pierwotny kształt z czasów weneckich, a komora grobowa została całkowicie opróżniona. Zachowane elementy wcześniejszych budowli należą do najstarszych zabytków Nafplio. 

Το 1839, ο βασιλιάς Όθωνας, κατόπιν αιτήματος της πολυάριθμης τότε καθολικής κοινότητας του Ναυπλίου, του παραχωρεί το πρώην τζαμί Itz-Kale για θρησκευτικούς σκοπούς και του δίνει το όνομα: Εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Το τζαμί Itz-Kale είναι μια πρώην εκκλησία και μοναστήρι των Καπουτσίνων, που ξαναχτίστηκε μετά την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους (το 1715). Τον 14ο αιώνα υπήρχε στην ίδια θέση Φραγκισκανικό μοναστήρι (Καλογρεά), από το οποίο σώζεται μόνο η κρύπτη κάτω από την εκκλησία. Ανοικοδομήθηκε κατά την τελευταία Τουρκοκρατία στα έτη 1715-1821, η εγκατάσταση έχασε την αρχική της μορφή από την εποχή της Ενετοκρατίας και ο ταφικός θάλαμος άδειασε εντελώς. Τα σωζόμενα στοιχεία παλαιότερων κτισμάτων είναι από τα παλαιότερα μνημεία του Ναυπλίου.

Po zakończeniu walk powstańczych pozostał w Nafplio i działał pułkownik Hilarion Tourette (17891859), wielki francuski filhellenista, uczestnik walk powstańczych (od 1825 roku), który podejmuje inicjatywę uczczenia swoich filhelleńskich towarzyszy broni poległych lub zmarłych w trakcie walk powstańczych w latach 1821-1830.

Μετά το τέλος της εξέγερσης, ο συνταγματάρχης Ιλαρίων Τουρέτ (1789-1859), μεγάλος Γάλλος φιλελληνιστής, συμμετείχε στην εξέγερση (από το 1825), παρέμεινε στο Ναύπλιο και ανέλαβε την πρωτοβουλία να τιμήσει τους φιλέλληνες συμπολεμιστές του που έπεσαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. η εξέγερση το 1821-1830.

W latach 1840-41 staraniem płk. Tourette w Kościele Przemienienia Pańskiego zbudowane zostało epitafium powstańców w postaci antycznego portalu świątyni starożytnej po stronie wewnętrznej drzwi wejściowych (z drewna sosnowego). Na czterech kolumnach wypisanych zostało 280 nazwisk Powstańców – Filhellenów walczyli z bronią w ręku, których udało się w tym czasie zidentyfikować; w latach późniejszych doliczono się łącznie około dwóch tysięcy filhellenów. Projekt epitafium wykonał Nikolas Sterogiannis a zbudował rzeźbiarz H. Siegel (wykonawca słynnego lwa bawarskiego w Nafplio). Poświęcenie epitafium z udziałem Króla Grecji – Ottona nastąpiło 20.05.1941. Wśród 280 powstańców uwidocznionych na kolumnach epitafium, najliczniejszą grupę – 58 nazwisk – stanowią uczestnicy dramatycznej bitwy pod Peta koło Arty (4.07.1822), a w tej liczbie spotykamy kilka nazwisk polskich. Według badań profesora G. Malinowskiego pod Petą mogło polec nawet 12 Polaków; dowodził nimi rotmistrz Franciszek Mierzejewski z dawnej Gwardii Napoleona (pozycja 31 w trzeciej – od lewa – kolumnie na liście poległych w bitwie pod Peta).

Κατά τα έτη 1840-41, χάρη στις προσπάθειες του Κολ. Tourette, στον ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, κατασκευάστηκε επιτάφιος των στασιαστών με τη μορφή αρχαίας πύλης αρχαίου ναού στο εσωτερικό της πόρτας της εισόδου (από ξύλο πεύκου). Σε τέσσερις στήλες είναι γραμμένα 280 ονόματα εξεγερμένων – Φιλέλληνες που πολέμησαν με τα όπλα στα χέρια και αναγνωρίστηκαν εκείνη την εποχή. τα μετέπειτα χρόνια καταμετρήθηκαν συνολικά περίπου δύο χιλιάδες φιλέλληνες. Ο επιτάφιος φιλοτέχνησε ο Νικόλας Στερογιάννης και κατασκευάστηκε από τον γλύπτη H. Siegel (δημιουργό του περίφημου βαυαρικού λιονταριού στο Ναύπλιο). Ο επιτάφιος αγιάστηκε με τη συμμετοχή του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα στις 20 Μαΐου 1941. Μεταξύ των 280 ανταρτών που εμφανίζονται στις στήλες του επιταφίου, η μεγαλύτερη ομάδα – 58 ονόματα – είναι οι συμμετέχοντες στη δραματική μάχη του Πέτα κοντά στην Άρτα (4 Ιουλίου 1822), και σε αυτόν τον αριθμό μπορούμε να βρούμε πολλά πολωνικά ονόματα. Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή G. Malinowski, έως και 12 Πολωνοί θα μπορούσαν να έχουν πεθάνει στο Peta. Διοικούνταν από τον λοχαγό Franciszek Mierzejewski από την πρώην Φρουρά του Ναπολέοντα (θέση 31 στην τρίτη -από αριστερά- στήλη στον κατάλογο των νεκρών στη μάχη του Peta).